در شمالی ترین نقطه تهران در دامنه رشته کوه البرز، پیست اسکی دیزین؛ بزرگترین پیست اسکی ایران قرار که به علت داشتن برف دائمی و آفتاب مناسب شهرت جهانی دارد. در این پیست دو هتل بزرگ وجود دارد که کلیه امکانات رفاهی را در اختیار اسکی بازان و دوست داران طبیعت قرار می دهد. این پیست در 60 کیلومتری تهران و در جاده چالوس قرار دارد. دیزین دارای پیست جداگانه برای استفاده خانم ها است.از امکانات رفاهی دیگر این پیست؛ وجود سه خط تله کابین، دو خط تلی سیژ و دو خط تله اسکی است. این امکانات، پیست اسکی دیزین را به یکی از بزرگترین پیست های ایران و آسیا تبدیل کرده است.

برای دیدن تصاویر بیشتر به گالری عکس مراجعه کنید 

کرج در غرب شهرستان تهران قرار گرفته و امروزه یکی از کلانشهرهای ایران است. این منطقه از نظر جغرافیای، هم در دامنه های جنوبی البرز و هم در حاشه رود خانه کرج قرار گرفته و به همین دلیل تنوع آب و هوایی قابل ملاحظه دارد. شرایط آب و هوایی مناسب، پیست اسکی دیزین، پیست اسکی خور، فضای سبز و باغات وسیع باعث شده که شهر کرج از نظر گردشگری محلی و حتی ملی دارای اهمیت ویژه ای باشد. به دلیل نزدیکی و مجاورت با شهر پر جمعیت تهران و قرار گرفتن در مسیر تهران-شمال، شهرستان کرج از اهمیت گردشگری خاصی برای استان برخوردار است.
آتشگاه و آتشكده سنگی که بنای آن به زمان اشكانيان و ساسانيان باز می گردد و عمارت کاخ سليمانيه که به دوران قاجار مربوط است، از آثار باستانی شهرستان کرج به شمار می رود 

تنگه واشی علاوه بر طبیعت زیبا، دارای آثار باستانی نیز می باشد. یکی از سه کتبیه معروف دوره قاجار در این تنگه واقع شده است. دو کتبیه دیگر در چشمه علی شهر ری و تونل وانا در جاده هراز واقع شده اند. هر سه این کتیبه ها به دستور فتحعلی شاه قاجار حکاکی شده است. فتحعلی شاه که زمان قبل از پادشاهی خویش را در شیراز گذرانده بود، با دیدن نقش برجسته های آن دیار، سه نفر به نامهای حجارباشی، نقاش باشی و معمارباشی را مسئول ساخت این سه کتبیه در تهران کرد.
کتیبه واقع در تنگه ساوشی دارای ابعاد شش در هفت متر است که وقایع زمان فتحعلی شاه دور تا دور کتیبه روایت شده است. بزرگترین نقش برجسته این کتیبه ها، نقش شکارگاه با تصویر اسب، نیزه و شکارهایش است که در اطراف آن می توان عباس میرزا، علی قلی میرزا و علی نقی میرزا پسران فتحعلی شاه و همچنین نوادگانش را در حال شکار دید. این کتیبه که حدودا 185 ساله است به گونه ای در دل کوه حک شده که از بارش و تابش آفتاب در امان است اما از دست گردشگران در امان نبوده و قسمت هایی از آن یادگاریهایی نوشته شده است 

          دارد و بخصوص در تابستان هزاران نفر از ساکنین استان تهران و حتی استانهای اطراف به این منطقه مسافرت می کنند. در سال های اخیر، بسیاری از موسسه های توریستی، اقدام به برگزاری تورهای گوناگونی در این منطقه نموده اند که همین عامل باعث افزایش شهرت و معروفیت این منطقه شده است.
تنگه واشی به طول حدود 300 متر و با دیواره های صخره ای بلند به ارتفاع حدد 100 متر محل عبور رودخانه ای است که از کوه های ساواشی سر چشمه می گیرد و از میان دشت می گذرد. در فصل تابستان که آب به کمترین میزان خود می رسد، عمق آن به حدی است که در برخی نقاط تا زیر زانوی شما را خیس نماید. از دید آنوبانینی یکی از مهم ترین جذابیت های این تنگه، همین عبور از میان آب است. کل مسافت را باید از داخل آب طی نمود

خراسان، که نیست رخصت آن
                                                                     به کجا رفت خواهی از تهران (ملک الشعرای بهار)

استان تهران با 18909 كيلومتر مربع مساحت و 2/1 درصد مساحت كل كشور ايران از آن جهت از ديگر استان هاي كشور متمايز است كه مركزيت سياسي جمهوري اسلامي ايران در آن مستقر است. تهران، استاني با 13 شهرستان شامل؛  تهران، شهريار، كرج، رباط كريم، ساوجبلاغ، نظرآباد، ورامين، اسلامشهر، شميرانات، ري، دماوند، فيروزكوه و پاكدشت و دارای 43 شهر و 1358 آبادي داراي سكنه می باشد. 

محدوده سبز در آبي يكدست
از گرما و كريستال‌هاي مرمرين نمك و چشمه‌هاي داغ و شور و دلفين‌ها و لاك‌پشت‌هاي پوزه عقابي كه گذشتيم، به روستاي لافت در شمال شرقي جزيره رسيديم. روستايي كه بندر دارد و من از آن فقط، يكي دو بادگير سپيد و بلند را در عكس‌هاي آرشيوي روزنامه ديده بودم. لافت، به شهر‌هاي قصه‌ هزار و يك شب مي‌ماند. همه خانه‌هايش سپيدند و بادگيرهايي بلند و بزرگ دارند كه كم جان‌ترين بادهاي رو به دريا را مي‌مكند و داخل خانه‌هايي مي‌كنند كه ساكنان‌شان هر روز مي‌توانند از پشت پنجره‌هاي رو به درياي‌شان، پنهان شدن جنگل‌هاي حرا را در مد ببينند كه با جزر، تاج، ساقه‌ها و ريشه‌هاي‌شان آشكار مي‌شوند.
با دوربين زوم مي‌كنم روي پرندگاني كه بي‌خيال ما و قايق‌هاي موتوري سرگردان روي آب شناورند يا در ساحل آرميده‌اند. پرنده‌هاي مهاجر و رنگارنگ جزيره، انگار به غريبه‌هاي دوربين به دست خو گرفته‌اند و به همين خاطر ديگر در پناه برگ‌هاي سبز درختان حرا پنهان نمي‌شوند و مسافران ذوق زده را تماشا مي‌كنند. جنگل‌هاي پر راز حرا هم جزيي از هفت جاذبه گردشگري قشم است.

گم كرده با زمين، شب‌ها ستاره‌ها اهلي مي‌شوند و به زمينش نزديك مي‌شوند و همان وقت، به قول خودشان، «خوف»، به حدي مي‌رسد كه نمي‌تواني در آن دوام بياوري، اما زمين‌شناس‌ها مي‌گويند آن همه ستون‌هاي سنگي بزرگ و تنديس‌هاي غول پيكر چند 10 متري و چاله‌هاي عميق و دالان‌هاي تو در تو، فقط هنر دست فرسايش است، فرسايش آب بر تن سنگ‌هاي سخت، درست مثل چاه كوه كه آن هم از عجايب هفتگانه است و سازمان مناطق آزاد فرصتي پيدا نكرد آن را در اين سفر كوتاه‌ به ما نشان دهد.
قشم سرزمين واحه‌هاي سبز و غرق در گل است؛ گل‌هايي درشت و هزار رنگ كه ناب‌ترين عطر‌هاي جهان حريف بوي خوش‌شان نمي‌شوند، سرزمين‌ چشمه‌هايي با آب ولرم و شور، زناني نقاب‌دار با چادر‌هاي تور نازك كه به بال شاپرك شبيه‌اند
دره ستاره‌ها جزئي از ژئو پارك قشم است. واژه ژئو پارك شايد به اين خاطر كه فارسي نشده است و به آن بوستان زمين‌شناسي نمي‌گويند، به گوش خيلي‌ها ناآشناست، اما اگر به معناي فارسي شده‌اش فكر كنيم آن وقت شايد تعريف قاسمي‌نژاد از ژئوپارك قشم آسان‌تر فهميده شود كه مي‌گويد: «ژئو پارك قشم، منطقه‌اي بسيار وسيع، با چندين پديده بارز زمين‌شناسي است كه بايد بتواند در توسعه اقتصادي جوامع اطرافش نقش موثر داشته باشد.» 

نگذرد كه آن كشتي فكسني، برازنده زيبايي‌هاي قشم نيست و آن وقت بود كه ديدن تجمع محلي‌هاي جزيره در اسكله براي تماشاي راه افتادن كشتي و آرزوي خير كردن براي خبرنگاران و مسوولان سوار بر آن، بغضي تلخ در گلوي خبرنگاران مي‌نشاند و گاهي اگر اشكي ناخواسته مي‌چكيد، مي‌شد بهانه آورد كه: «خاك جنوب بد جوري آدم را مي‌گيرد، دلم از همين حالا براي قشم تنگ شد.»
پرطاووس كه تن نازك آب‌هاي خليج فارس را شكافت و خواب شبانه ماهي‌ها را به هم زد، روي يكي از صندلي‌هاي عرشه نشستم تا باد خنكي كه از قطره‌هاي ريز آب با خود مي‌آورد، پوست صورتم را نم‌دار كند، تقريبا نيم ساعت بعد، قشم مجموعه‌اي از چراغ‌هاي دور از هم روشن شد كه انگار هماهنگ با پيانوي آرامي كه داخل كشتي نواخته مي‌شد، سوسو مي‌زدند و جزيره، از همان وقت خاطره شد، خاطره‌اي كه فراموش نمي‌شود. 

كاش شب‌ها، 6 ماهه بودند
نخستين باري كه چشمم به آسمان قشم افتاد، وقتي بود كه در يكي از آن اتوبوس‌هاي جمع و جور گردشگري نشسته بودم و در جاده جنوبي مي‌رانديم كه آسمان پرشهاب جزيره چشم‌مان را شكار كرد.در قشم شبي پيدا نمي‌شود كه با رسيدنش به سحر، گردشگران مشتاق نجوم، آرزو نكنند كاش تا 6 ماه ادامه پيدا مي‌كرد، شب‌هاي قشم يعني ستاره‌هايي كه مثل خوشه انگور از آسمان آويزان مي‌شوند و هر غريبه‌اي را وسوسه مي‌كنند در خيالي خام، دست دراز كند تا بگيردشان.
همان آسمان بي ابر و حس خوشايند است كه باعث شده، نيمه دوم سال كه مي‌رسد، گروه‌هاي نجوم از سراسر ايران، به هواي رصد ستاره‌ها راهي جزيره شوند. 

گزارش سفر به جزيره قشم
خواب نمي‌ديدم؛ مثل همان دنيايي بود كه در كودكي وقتي كارتون جزيره سحرآميز را تماشا مي‌كردم، دلم مي‌خواست در آن باشم يا تكه‌اي از سياركي ديگر بود كه در حادثه‌اي غريب وسط دريا، سقوط كرده بود.
 
قشم جزيره‌اي است با لاك‌پشت‌هاي بزرگ پوزه عقابي، خرچنگ‌هاي طلايي، دلفين‌هايي خندان و آزاد، غارهايي از كريستال‌هاي بزرگ و براق نمك، جنگل‌هايي واژگون بر پهنه آب، تنديس‌هايي غول پيكر و ديو مانند در دره‌اي وسيع، ساحلي كشف نشده و خلوت، ماسه‌هايي داغ و هوايي كه شرجي است و ريه‌ها را هم مثل پوست تن مرطوب مي‌كند؛ جزيره‌اي كه مي‌گويند عجايب هفتگانه دارد اما هفت، رقم واقعي عجايبش نيست.